Sifat pengawetan garam merupakan asas tamadun. Ia membolehkan manusia berhenti bergantung kepada adanya makanan bergantung kepada musim, membolehkan pengembaraan jarak jauh, dan merupakan bahan tambahan yang penting. Walau bagaimanapun, garam sukar diperoleh, maka ia menjadi barang dagang yang tinggi nilainya. Sehingga zaman 1900-an, garam merupakan salah satu penggerak utama ekonomi nasional dan peperangan. Garam hampir sentiasa dikenakan cukai. Penyelidikan telah menemui bahawa amalan ini telah wujud seawal abad ke-20 sebelum Masihi di negara China.

Dalam kerajaan Mali, pedagang di abad ke-12 Timbuktu—pintu masuk gurun Sahara dan kerusi sarjana— menghargai garam sehingga rela membelinya untuk harga beratnya bersamaan harga emas; perdagangan ini membawa kepada lagenda kota Timbuktu yang kaya, dan mendorong inflasi di Eropah, yang mengeksport garam.